Bundeltje

Waar geschreven wordt liggen drukpersen op de loer. En als de woorden dan gegrepen worden op papier is dat de eerste keer toch bijzonder.

'Geboorte van een toekomst' en 3 gedichten hebben een plaatsje gekregen in de verhalen/gedichtenbundel nummer 6 van WriteHistory.

Krijg de...

  “Had je ze niet beter allebei kunnen verwijderen?”
  “God, meis, wat erg, gelukkig heb je er nog één over.”
  “Hoe gaat het nu met je? Ow, niet zo? Nou ik begrijp helemaal wat je bedoelt! Laatst moest ik wachten op de uitslag van mijn scan of het middenvoetsbeentje nu werkelijk gebroken was of niet. Slopend is dat.”
  “Nee, nee, je kan echt niet mee. Hou op zeg, jij moet rustig aan doen!”
  “Nou, nu je het er over hebt, weet je wat ook zo erg is? De dochter van mijn schoonzus heeft vorig jaar…”

 Iedereen kan doden. Echt waar! Iedereen! Kun je daar geen voorstelling van maken? Weet je waarom? Heeft te maken met de wereld waar je in leeft. Teveel tijd om na te denken. Teveel  luxe, te weinig niets.

 “Dat snap je toch  niet? Euthanasie, verschrikkelijk, wij zijn toch niet degenen die over dood en leven mogen beslissen?”
 “Nou, sommige omstandigheden…”
 “Snap ik wel, maar daarom kun je nog niet besluiten dat iemand bewust doodgemaakt mag worden, dat is ver boven onze pet.”
 “Maar…”
 “Ik weet, maar dat gaat echt te ver. Is het alweer zo laat? Vanavond een vergadering van de partij. Ze willen de welgestelde mensen meer belasten, maar kom op zeg, we werken er voor toch?”
 Misschien dat niets een mens goed zou doen. Iets waarschijnlijk ook. Een dosis besef dat alles wat lijf en leden is fragiel en nutteloos wordt als het niet meer groeit als moet. Als voorgeschreven.
 “Ben je nu helemaal gek dat je rookt?”
 “Hallo, wat maakt dat nu  uit?”
 “Wat maakt dat uit? We proberen je te helpen! En zo heeft dat natuurlijk geen zin! Als je niet je best er voor wilt doen komen we er natuurlijk nooit!”
 “Maar jullie zeiden dat met alle therapieën het hooguit met een maand gerekt kan worden en…”
 “Minstens met een maand! En iedere dag die je gegeven wordt is er één extra met een kans op een oplossing! Maar als je daar geen inzet voor wilt tonen heeft het geen zin natuurlijk!”

 De mens die het beter weet heeft altijd de uitgang naar het gezonde materiële leven.  Daar waar pijn  enkel financieel is, waar emotie enkel verlangen is. Verlangen dat verward wordt met hebberigheid. Hebberigheid met moraal en moraal moet overgebracht worden op hen die het niet hebben.

 “Drink jij? Dat kan toch helemaal niet met die medicijnen? Ik begin bijna te denken dat je kinderen gelijk hebben. Het lijkt er soms wel op of je de vernieling in wilt!”
 De moraal van op hun plaats vibrerende cellen, kleine minuscule delen van het lichaam die reageren zoals ze moeten. Die groeien en herstellen op de manier die van hen verwacht wordt. Gevuld met genetische codes en aangeleerde beleefdheden en manieren. Met overtuigingskracht de moraal van gezondheid opdringen aan hen die er roekeloos mee omgaan. Gestudeerde mentaliteit zonder inzicht. Intelligentie zonder beleving. Ben ik intelligent omdat ik tot tien kan tellen? Of ben ik intelligent omdat ik tot tien kan tellen, maar weet dat er na negen niets meer is?

 “Zou je dat nu wel doen? Als je zo’n stuk reist ben je doodmoe en moet je weer dagen bijkomen. Lijkt me niet verstandig, dus je blijft gewoon thuis.”

 “Maar het lijkt me juist leuk om mijn zus weer eens te zien. Het is…”
 “Als ze je zo graag wil zien had ze ook hier heen kunnen komen. Een beetje begrip voor de situatie is toch niet teveel gevraagd?”
 “Ze is een maand geleden nog geweest en het lijkt me juist leuk om…”
 “Ze denkt alleen maar aan zichzelf en in jouw situatie kan je niets hebben, dus gaat niet gebeuren!”
 Andere mensen begrijpen altijd zo goed hoe het is. Ze weten alles beter en hebben het beste met je voor. Stel je voor dat één dag plezier een week pijn en ellende tot gevolg heeft. Dat een sigaret roken je leven van een maand met twee dagen verkort. In die twee dagen kan tenslotte net het ultieme medicijn uitgevonden worden. Gezonde mensen weten het beste hoe het is om met ziekte om te gaan, zij hebben tenslotte een levensvorm gevonden die hen in stand houdt. Wie ben ik dan? En als men niet gezond is bestaat er wel een God of een ander lichtgevend wezen dat duidelijk maakt dat lijden een onderdeel van zijn is. Gelukkig zijn er velen die mij daar op wijzen.

 “Mevrouw?”

 “Ja, knul?”
 “Gaat u dood?”
 Niets zo heerlijk als de openheid van een kind. Heerlijk. Ja, ik ga dood! Hartstikke dood! Niet een klein beetje, niet een heel klein vleugje, maar echt mega, hartstikke dood!
  “Dan kunt u ook geen plezier meer maken zeker.”
  “Ik wil wel plezier maken, jongen. Maar dat mag ik van anderen niet.”
 En waarom snapt een kind vaak wel wat onbegrijpelijk geacht wordt?
  “Maar als u toch weet dat u dood gaat moet u toch plezier maken? Zoveel mogelijk toch?”

  Ieder mens kan doden. Daar ben ik van overtuigd. Geef een mens de omstandigheden, de gevoelens, de gedachten en het lichaam van de ander doet er niet meer toe. Ik pak hen die mij kooien beet bij de nek, kijk ze neerbuigend aan, en draai hard. Het gekraak van botten en het verschuiven van wervels vergezeld van een laatste adem teug doet mij goed. Het keukenmes dat ik niet mag gebruiken, omdat ik mij zo snel verwond, snijdt egaal, soepel door het lichaam van hen die mij remmen. De huid trek ik van hun lijven af en parmantig wrijf ik de lappen van hun vel over mijn lichaam. Ik smeer de restanten van morele verworpenheid uit in rode strepen over mijn éne borst, streel mijn andere en bedenk mezelf dat ik nog steeds een halve vrouw ben.

 “Ik hoop dat u nog een beetje plezier kunt maken. Dag!”

 Dag. Niet tot ziens, gewoon dag. Terwijl ik de verpleegsters, vrienden en familie laat beleven wat het is om pijn te hebben, hoe het is om langzaam dood te gaan, kijk ik vertederd naar het jongetje dat de bus verlaat. Inderdaad, niet tot ziens, gewoon dag. Het besluit om de buurvrouw met een aantal haken aan een zelfgebouwd kruis op te hangen om te zorgen dat ze in ieder geval nog een paar dagen in tergende onzekerheid verkeerd of ze mag sterven of niet, wordt vergezeld van de blijdschap hem ontmoet te hebben.

 Ieder mens kan doden en ik dood ze allemaal. Ik maak ze af, zorg dat ze lijden, geef ze stigmata als ze geloven en laat ze wensen en hopen dat ze zo snel  mogelijk een eind aan hun leven kunnen maken. En zelf? Ik besluit moraal te verwerpen. De nicotine van de sigaret die ik inhaleer voelt verlichtend, de sterke drank die mijn keel streelt voelt verzachtend. En als ga ik nu al die kansen mislopen op een potentieel magistraal wonderlijk medicijn, ik geniet even. En wat mij betreft, wat mij betreft, kunnen ze allemaal de ……. krijgen. Nee, ik zeg het niet hardop, maar ik denk het wel. Heel erg misschien, maar het voelt wel lekker.