2030
Voorzichtig keek hij om de hoek door de deuropening naar de
kleine Jelle. Het kind zat stoïcijns met zijn lego te spelen zonder enige
aandacht voor zijn omgeving. Er werden verschillende stapels gemaakt van
telkens 10 blokjes hoog. En als hij dan 10 stapels had gemaakt haalde hij ze
een voor een weer uit elkaar en begon opnieuw. Vader Harm wist dat hij zijn
zoon dan niet moest storen, ook al kwam hij net thuis van zijn werk. Wanneer
Jelle zo bezig was en hij werd onderbroken knapte er iets in de kleine jongen
en ging hij volledig door het lint. De lego en alles wat er dan in de buurt was
werd opgepakt en keihard weggegooid. Met een hoge stem begon het kind dan te
krijsen en zou daar de hele avond en nacht niet meer mee ophouden. In het begin
wist Harm niet precies hoe hij daar mee om moest gaan, maar na verloop van tijd
had hij zich leren aanpassen. Het gebeurde nu nog maar eens in de week dat de
jongen hysterisch werd.
Zachtjes sloop Harm naar de keuken om een flesje bier uit de
koelkast te pakken, ging naar de woonkamer en zette zich gemoedelijk neer op de
bank. Met een zachte zucht liet hij zijn voeten op de salontafel rusten en
zocht naar de afstandbediening van het plasmascherm. Nadat hij gecontroleerd
had dat het volume zacht stond klikte hij het apparaat aan. Een klein geluid
liet hem schrikken. Met grote ogen keek hij over zijn schouder en luisterde
ademloos. Het was het geluid van legoblokjes die weer van elkaar af getrokken
werden. Harm wist weer hoe hij moest ademen en probeerde zijn spieren te
ontspannen en zijn aandacht op de televisie te richten.
Eigenlijk had Jelle helemaal niet thuis moeten wonen wist
hij, maar door de bezuinigingen een aantal jaren geleden op maatschappelijk
werk kwam hij niet in aanmerking voor vergoeding van opname. En omdat Jelle
niet opgenomen kon worden mocht de jongen ook niet in therapie. De therapie was
het enige dat er voor kon zorgen dat de kleine man uit zijn isolement getrokken
zou worden. Morgen zou Harm nog eens proberen of het mogelijk was geld los te
krijgen voor een zorgboerderij. Een paar keer eerder had hij dat geprobeerd,
maar omdat zijn inkomen net op de grens tussen beneden-modaal en modaal lag
werd het steeds afgewezen. Bij de ene ambtenaar zat hij net boven de grens van
het toetsingsinkomen en bij de andere ambtenaar er net onder. Maar als hij er
net onder zat en euforisch de aanvraag indiende was er weer een andere
ambtenaar die het toch weer afwees.
Zijn vrouw Tiny lag al op bed. Of al, alweer was een betere
term. Sinds twee jaar was ze overspannen verklaard en de relatie was behoorlijk
achteruit gegaan. Eigenlijk vanaf de geboorte kon ze niet goed omgaan met de
afwijkingen van Jelle. In het begin begon ze ook met schreeuwen, waarop het
kind harder begon te krijsen, zij begon te huilen en het kind nog harder begon
te krijsen. Ondanks alle pogingen lukte het haar niet om zich aan te passen aan
de jongen. Regelmatig maakte ze de fout om de kamer binnen te lopen in een
poging de vuile was uit zijn kamer te halen. En natuurlijk net op de momenten
dat hij stapeltjes aan het maken was. Een paar jaar lang kon ze het nog
volhouden, voordat ze knapte. Zo goed en zo kwaad als het ging probeerde Harm
de twee uit elkaar te houden. Het lastige was dat hij overdag moest werken en
dan geen toezicht kon houden.
2057
Harm sloot de deur van zijn kantoor achter zich. Eindelijk
kon hij met pensioen, eindelijk kon hij rustig genieten. Op zich had hij zijn
werk als chemisch analist met plezier uitgevoerd, maar de constante dampen van
de verschillende chemicaliën hadden wel op zijn gezondheid gewerkt. Het ademen ging
met piepen gepaard en hij rochelde iedere ochtend na de koffie allemaal slijm
op met een vreemde kleur. Net als anderen had hij gehoopt op zijn 65ste
met pensioen te kunnen gaan en hier had hij ook een aanvraag voor ingediend,
maar de ambtenaar had besloten dat zijn beroep niet onder de zware beroepen
viel. Officieel was het een kantoorbaan en fysiek en mentaal niet zwaar.
Uiteraard had Harm al veel eerder willen stoppen, zodat hij zijn volledige tijd
aan Jelle en zich zelf kon besteden, maar hiervoor had hij zich niet kunnen
bijverzekeren. De kosten van de premies waren nodig voor de medicatie van zijn
zoon, omdat de vergoedingen in 2032 uit het Ziekenfondspakket waren gehaald. En
aangezien Jelle een geestelijke afwijking had, moest Jelle eerst onderzocht
worden door een therapeut en dan een diagnose krijgen, voordat hij in
aanmerking zou komen voor vergoeding. Maar hiervoor was opname nodig en Jelle
kwam niet in aanmerking voor opname, omdat er geen capabele maatschappelijk
werker beschikbaar was.
Nadat hij thuiskwam wierp Harm voorzichtig een blik langs de
deur van Jelle’s kamer. De man zat rustig op de grond stapeltjes van 10
damstenen te maken en als hij 10 stapeltjes van 10 had, haalde hij ze weer van
elkaar af en begon opnieuw. In alle stilte sloop hij naar de woonkamer. In de
afgelopen jaren had hij geleerd dat hij Jelle niet moest storen, want als hij
dat wel deed ging de man door het lint. Alles wat in zijn buurt stond werd dan
opgepakt en weggesmeten en als Harm zelf in de buurt kwam betekende dat een
bezoek aan de huisarts.
Maar goed, eindelijk kon Harm tot rust komen. Alle tijd die
er nu was kon hij samen doorbrengen met Jelle en met een beetje geluk konden ze
nog wat leuke dingen met zijn tweeën ondernemen.
2058
Tiny keek bedroefd naar de grafsteen. ‘Hier rust Harm
Tadema’ stond er in sierlijke letters op geschreven. De chemische dampen en de
stress rondom de verzorging van zijn zoon Jelle hadden een grotere impact op
zijn hart gehad dan hij zelf door had. Op een ochtend dat Jelle door het lint
ging (Harm had een van de damblokjes van de vloer op tafel gelegd) en Harm
kwaad tekeer ging tegen zijn zoon viel hij spontaan neer om nooit meer op te
staan. Een paar dagen later werd hij door een deurwaarder gevonden, die samen
met de politie de nog openstaande huur kwam innen. Jelle had rustig in de hoek
gezeten met zijn damstenen, stapeltjes van 10 aan het maken tot hij 10
stapeltjes van 10 had. Daarna haalde hij ze weer van elkaar af en begon weer opnieuw.
Ook al waren hij en Tiny 20 jaar geleden al gescheiden, ze
miste hem wel. Het was een lieve man geweest. Hij had haar echter teveel op
laten draaien voor de zorgen van Jelle, omdat hij vaak lang moest werken. Ze
had er al vaker op aangedrongen dat hij eerder moest stoppen, dan was alles
waarschijnlijk anders gelopen. Maar hij bleef altijd maar zeggen dat het niet
kon. Ten einde raad had ze hem verlaten en was gaan samenwonen een succesvolle
zakenman. Ook deze man had aan haar uitgelegd dat het voor Harm helaas niet
anders kon, maar ze bleef er bij dat waar een wil is, een weg moest zijn. Met
een traan in haar ooghoek nam ze afscheid van de vader van haar kind. Jelle was
meegenomen door maatschappelijk werk, omdat ze haar moeder niet in staat
achtten voor het kind te kunnen zorgen. De man werd opgenomen en kreeg
therapie.
2062
Eindelijk was Jelle dan zover, hij mocht begeleid
zelfstandig wonen. Het was een lange weg geweest, maar met behulp van
medicijnen waren zijn uitbarstingen eindelijk overwonnen. Er was zelfs een
vrouw in zijn leven gekomen en het ging heel voorzichtig, stapje voor stapje,
maar het leek warempel bijna een relatie te worden. Regelmatig ging hij samen
met een begeleider, naar het graf van zijn vader en deze keer was het ook niet
anders. Of toch?
‘Ik wou dat je me nu had kunnen zien pa, ik heb een hele
leuke vrouw ontmoet’, zei Jelle.
