Het leed van een ontlastende vrouw met wit haar (ofwel de waanzin van het dagelijks gezinsleven)

Ze greep woest naar haar buik. Haar darmen krompen samen in een spastisch ballet van pijn en verlangen tot ontlasting. Al schreeuwend ‘WAAR IS MIJN BOEKJE!!!’ greep ze de VIVA van 6 weken oud en spoedde zich voorovergebogen naar de recent gerestaureerde wc-pot met licht scheefhangend deksel. Al trappelend bleef ze met een pijnverbetengrijns voor de toiletpot staan en mikte de VIVA met grote accuratesse in het fonteintje om haar handen vrij te maken. Als rechtgeaarde goed opgevoede huisvrouw vergde de stoelgang enige voorbereiding ondanks de dreiging van doorlekkend ondergoed. Met de snelheid en finesse van een strak afgestelde machine legde ze snel doch accuraat enkele velletjes wc-papier op de bodem van de pot. ‘Zo’, dacht ze, ‘dat scheelt weer een hoop geschrob en gespetter met de wc-borstel! Nu glijdt het tenminste direct lekker weg bij doorspoelen!’

De pijn was inmiddels niet meer te houden en haar darmen leken een padvindersknoop te vormen die in de komende eeuwen niet meer te ontrafelen zou zijn. Met een laatste uiterste krachtsinspanning zag ze kans de broek naar beneden te schuiven, zich elegant om te draaien en haar billen te vleien op de nu nog koude toiletbril. Met een ongekende jarenlang opgebouwde routine greep ze tijdens het neerzitten de VIVA van 6 weken oud, die ordelijk dubbelgevouwen was op de juiste bladzijde. En terwijl ze het aangrijpende ‘any body’ las, waarin mensen trots laten zien wat ze wel en niet mooi vinden aan hun lichaam, zonder schroom geheel getoond, voelde ze hoe de opluchting zich van haar meester maakte.

Het was klaar! De darmen ontwarden zich, de krampen verdwenen met de noorderzon en terwijl ze las hoe Suus toch minder tevreden was over haar laaghangende schouders bedacht ze zich hoe slim ze wel niet was dat ze de roomwitte toiletbehuizing voorzien had van verschillende velletjes Lidl gerecycled 3 laags wc-papier. Trots stond ze op, trok haar pantalon omhoog in de juiste positie, mikte de VIVA terug in het fonteintje en draaide zich om ten einde met huisvrouwelijke trots de knop in te drukken, waarmee de bruinige uitwerpselen hun weg richting riool soepel zouden volbrengen dankzij haar ingenieuze ingeving.

Haar ogen verstarden echter! Haar adem stokte! Ze had…ze had…verdorie…ze had ‘rechtoppoep’! In haar stoelgangenthousiasme had ze een dermate effectieve druk uitgeoefend middels haar verkrampte ingewanden dat ze ongemerkt een prachtige toren had geconstrueerd, hoger dan de Eiffel, echter zo scheef als die van Pisa. Een duister visioen schoot haar voor de ogen en luttele seconden later zag ze haar grootste angst bewaarheid: de toren viel langzaam, als in slow motion om en de top bezoedelde met een terroristische vastberadenheid de o zo mooi gereinigde halfronde wand van de wc-pot net buiten het zo secuur neergelegde wc-papier.

En ze huilde…lange halen…troosteloos…in de wetenschap dat ze het gevreesde plasticharige monster toch moest gebruiken….