http://www.schrijverkain.nl

Verandering hoort bij het leven en zo verandert het geschrevene ook wel eens van locatie. Of ik blogspot laat bestaan is nog de vraag, maar voorlopig zal ik het met rust laten.

 Maar vanaf heden zullen nieuwe geschreven stukken geplaatst worden op mijn site: http://www.schrijverkain.nl.

 Mijn dank aan ieder die dit blog bezocht heeft in de afgelopen tijd en ik hoop allen te verwelkomen op de nieuwe site.

Kain©

Het zou verboden moeten worden… (uit den ouden doos)

 Een dame loopt op straat. Niets mis mee op zich, gebeurt tenslotte wel vaker. Mooie laarzen, strakke legging, kort rokje, frivool loshangend jasje en daaronder een strak truitje. Als rechtgeaarde man gaat de mond open en volgen de ogen wijd open het voorbij wandelende tafereel. Klikkerdeklikklikklak en de achterkant hebben we bijna gehad, daar komt de voorkant, de verrassing, wat zou het worden, wat zou het zijn? Dan de schok! Een zwaar gerimpeld gezicht, met zwaar verzakte wallen onder de ogen, een haakneus met wrat waar Hans en Grietje zo bang van zouden zijn geworden dat ze nooit aan het huisje waren gaan knabbelen, een bril met glazen waar nog geen normale optische graadmeter voor uitgevonden is (misschien Hubble), een mond waar de uitgedroogde vellen onderaan bungelen en als klap op de vuurpijl een beginnend sikje. De mond valt dicht, de ogen vallen dicht en met het spookbeeld nog in de ogen ontdekt een lantaarnpaal dat deze harder is dan mijn eigen voorhoofd.

 Een van de mooie zaken van het leven als man op straat is dat je je ogen goed de kost kunt geven. Tussen winkelend, wandelend, keuvelend publiek kun je rustig kijken naar langs glijdende dames in leuke vlotte aantrekkelijke kleding ofwel eerst van de voorkant aanschouwd of eerst van de achterkant. Achterkant is meestal leuker, want als er dan een mooi gezicht met sterrenstraling en robijnrode lippen te voorschijn komt kun je als man even lekker wegdweilen bij allerlei romantische gedachten voor je weer huiswaarts keert. Plus educatief is het ook zeer belangrijk daar zoon ook aangeleerd moet worden waar hij zijn pijlen toekomstig op kan richten. Vergezeld van een ‘oelaalaaaaaa’, ‘wauw, daar zou ik wel eens meerdere beschuitjes mee willen eten’ of platvloers ‘jammie’ kan de pre-puberale opvoeding een solide basis krijgen.

 Vroeger echter bestond er nog zoiets als duidelijk afgebakende generatiekloven. Ik was jong, mijn ouders waren oud, mijn grootouders nog ouder en dit uitte zich in de vaderlandse klederdracht heel duidelijk in een gevarieerd bloemetjesmotief. Bij de een was dit letterlijk uit de woonkamer gehaald en tot kledingstuk omgetoverd, de ander had een lapje in de winkel gekocht om op de gordijnen in de woonkamer te gaan lijken. Helemaal niets mis mee, schept gewoon duidelijkheid.  Wij jongeren van geest (die destijds ook aardig voor lul liepen vinden we nu achteraf) konden ons qua aankleding in ieder geval duidelijk onderscheiden van de respectabele, oudere generatie, die nog voor onze verworven vrijheden gevochten hadden.

 Als je in die tijd een strak jurkje over straat zag lopen wist je dat het een fraai ontworpen kledingstuk rond een fraai gemaakt lijf of een minder fraai gemaakt lijf was, maar je wist in ieder geval zeker dat er een bovengrens aan de leeftijd zat. Was je zestien, kon je rondkijken naar prachtige rondingen die ook rond die grens zaten. Werd het een paar jaar ouder veranderde de kledingstijl ook weer enigszins en kon je als jonge jongen nog denken: ‘die is ouder, maarrrrrrrrrrrr zeker goed geconserveerd’. En deze conclusies waren ook te trekken op basis van enkel het kijken naar de achterkant.

 Tegenwoordig helaas niet meer. We lijken wel mengelmoesgeneraties te krijgen. De categorieën van moeder en dochter die elkaars ‘vriendinnen’ zijn, meer dan dat ze een moeder-dochter relatie hebben, stuiteren massaal door dorps- en stadskernen. Dus gaan ze elkaar ook aankleden. Mams moet zo nodig ook jonger gekleed worden, al heeft ze het uiterlijk van een honderd jaar oude gedroogde pruim. Vlotte kleding erop, dan kan dochterlief in ieder geval nog samen met haar op stap en da’s gezellie. Sociaal gezien geweldig, we kunnen tenslotte allemaal van elkaar leren, maar waarom kan in Godsnaam dan niet gewoon de kledinggeneratiekloof blijven bestaan?

 Als ze graag ‘vriendinnen’ willen zijn, samen op stap, samen te winkelen en weet ik veel wat ze samen allemaal willen delen, laat dan de één lekker in oubollige kleding rond stuiteren met een figuur corrigerend onderding erbij dat van afstand herkenbaar is als hulpmiddel voor door zwaartekracht aangetaste lichaamsdelen, en laat de ander lentefris uitdagend rond dartelen met push-up bh en bijpassende, net zichtbare, string boven het rokje of de heupbroek. Het werkt verwarrend als ze allebei in dezelfde soort kleding gaan lopen, het zorgt voor trauma’s, nachtmerries. Het onderbewustzijn moet weer harder aan het werk om dit ‘s nachts goed te kunnen ordenen met als gevolg de dag erna een burn-out achtig gevoel dat je niet helemaal kunt plaatsen.

 Onze lieve Heer heeft zoveel prachtig vrouwvolk geschapen en een benodigde hoeveelheid al dan niet homoseksuele modeontwerpers of -‘sters om ze in schitterende outfitjes te steken. Maar die outfitjes zijn ontworpen voor jonge godinnen en worden daarna door ontwikkeld om te passen op alle aanwezige vrouwenfiguren (dik, dun, klein, groot) met allerhande uitstralingen waar wij mannen dan weer volop van kunnen genieten. De andere generaties hebben hun eigen kledingontwerpers en bijhorende tijdgebonden outfits. Hierdoor is alles zo mooi herkenbaar en sta je als vader tijdens de opvoeding van je kind niet voor aap als je roept: ‘mennn, wat een lekker ding’ om vervolgens bij het zien van de voorzijde van het ‘lekkere ding’ naar je zoon te kijken die een blik heeft van: ‘Jezus, die ouwe lul hier bij me die spoort echt helemaal niet. Die heeft niet één, twee, maar wel drie klappen van de plaatselijke molen gehad. Als ik het daar van moet hebben wat vrouwen betreft kan ik beter op zoek naar een leuke jongen denk ik.’

 Het is allemaal niet zo moeilijk. Het is net als met de katholieke kerk en andere geloven: met bepaalde zaken hoef je NIET met je tijd mee te gaan. Bepaalde zaken behoren zo te zijn. Die heb je vroeger bedacht, zodat het ongrijpbare fenomeen ‘leven’ duidelijker wordt voor de mens. God is goed, de duivel is kwaad. Geen grijstinten, geen gelul. Seks voor het huwelijk is slecht en geslachtsgemeenschap is alleen maar om kindertjes te krijgen. Niks democratisch compromisgezeik over grijstinten in de samenleving. Het klinkt niet als de paus roept: ‘Seks voor het huwelijk mag, wij moeten tenslotte ook met onze tijd meegaan.’ ’Met condoom mag ook wel om ongewenste zwangerschappen en ziektes te voorkomen, want ja, vroeger hadden we nog geen condooms, dus kon de kerk ook niets anders zeggen.’ Nope, gewoon geen seks voor het huwelijk, lekker aan vasthouden, tijdloos preventief.

 En zo is het ook met de kleding: jonge dames in vlotte aantrekkelijke kleding, waar mannen kwijlend naar blijven staren, verloren in dromen van mogelijke huwelijken en toekomstige exen. Jonge dames van de achterkant kunnen bekijken en wachten tot de voorkant zich aandient en dan hun zoon aan kunnen kijken die in volle bewondering omhoog staart naar zijn vader. ‘Dat heb je goed gezien pa, dat is echt een lekker ding! Nu weet ik waar ik als ik groter ben op moet gaan letten. Dank je wel!’ Hun moeders of alles wat qua leeftijd daar boven over heen gaat gewoon in hun eigen zomerse, gedateerde, outfitjes lekker herkenbaar, die je dan standaard met het gepaste respect kan begroeten. Maar dat gedoe van ‘ik wil me eigentijds kleden’, ‘mijn moeder kan zich zo leuk vlot er uit laten zien, ik durf haar wel mee uit te nemen’, ‘Ze is mijn beste vriendin!’, dat gedoe moet gewoon ophouden. Als jongere heb je jongere vriendjes en vriendinnetjes en wil je niets met je ouders te maken hebben en interesseert het je geen reet hoe ze gekleed is want je zorgt er toch wel voor dat je niet met haar op straat gezien wordt.

 De kans dat je de verslindster van Hans en Grietje tegenkomt in een uitdagende eigentijdse outfit moet tot nul gereduceerd worden. Geen verrassingen op dat vlak behalve de verrassingen die de kleding designers bedoeld hebben. Een woest, heftig uitdagend uitziende dertiger moet ook in een uitdagende dertiger herkenbare outfit voorbij komen. Gaat ze zich kleden als twintiger of zestiger wordt het verwarrend en dat moet niet. Dan wordt het dagelijks leven te gecompliceerd. Er zijn al zoveel zaken om over na te denken (zin van het leven, waarom is er oorlog, als Mark Rutten nog vrijgezel is zal hij dan homoseksueel zijn, waarom was Eva Jinek bij Moskovic). Iedere vorm van onduidelijkheid maakt het moeilijker en ingewikkelder om over die andere zaken na te denken. Dan krijg je chaos in je hoofd en voor je het weet moet je in therapie en raak je in de stress omdat je niet weet welk psychisch leed nu wel of niet vergoed wordt.

 Kain ©