Diervriendelijkheid

 In navolging van de term ‘duurzaam’ is er nog een fenomeen wat mede onze gedomesticeerde varkentjes bezighoudt. Niet alleen Knorrie en zijn vriendjes, maar ook lotgenoten als Koes en Paards en Kips enzovoorts. Een woord dat een extra dimensie heeft gekregen door het toetreden van de ‘Partij voor de Dieren’ tot de tweede kamer. Ons aller heersende genootschap van mensen die het beter weten dan wij. Oneindig wijs als zij zijn zorgen de dames en heren voor belangrijke kadertjes, waarbinnen wij ons dienen te bewegen, zodat er geen wanorde in de chaos (uuuhh, oepsch, orde natuurlijk) kan ontstaan.

 Blijdschap tekende ons roze vriendje dat eindelijk zonder extreme zorgen het einde kon afwachten. Het rustige kabbelende leventje van het duurzaam stukje vlees op pootjes (met krulstaart) hoefde niet bang te zijn voor onnodig leed. Nee, naast het scharrelvierkantecentimetertje (EU-voorgeschreven uiteraard) plus de nodige ‘vrije uitloop’ maakte Knorrie een grote kans te promoveren tot viergranenscharrelvarken. En wat was er nu meer te wensen binnen zijn gevulde leven van iets minder dan een jaar. En wat niet weet dat niet deert: varkensvriendjes en vriendinnetjes verdwenen in de stapelvrachtwagen en ze kwamen nooit meer terug. Hoe, wat, waarom wist hij niet en deerde ook niet. Tot de Partij voor de Dieren.

 Ondanks algemene aannames krijgen varks ook wel eens iets mee van de hedendaagse politiek. Net als kips, paards en koes. En dus blijven de afschuwelijke beelden van gans’s die volgestouwd worden op een onganse manier als nachtmerrie in het knorrebreintje hangen. Maar, zoals gezegd, er is hoop. En wel in de vorm van het ‘diervriendelijk’ slachten. Knorrie blij, want hij gaat niet dezelfde lijdensweg volgen als Gansje. Kips, paards en koes maken vreugdevolle rondedansjes en doen hun uiterste best niet tegen soortgenoten aan te botsen. De vrije uitloop scharrel stapel beesten rennen naar buiten, weer naar binnen, weer naar buiten, weer naar binnen en iedere twee stappen draaien ze weer om en beginnen opnieuw. En dan ontstaat er kortsluiting.

 Diervriendelijk slachten… Eerst verdoven dan afmaken… Klinkt als een mens die voor een vuurpeloton wordt gezet en vervolgens de vraag krijgt ‘wilt u dit onder verdoving meemaken of gaan we er zo mee door?’. Schouderklopje in Texas voor de gevangene die op Death Row aan de beurt is: ‘Jonguh, maak je niet druk! ’t Is voorbij voor je het door hebt en je voelt er niets van!’ En dus is ook Knorrie gerustgesteld. Driekwart jaar voorbij, rustig de stapelvrachtwagen in en wachten op het bedwelmende middeltje (wat er daarna allemaal gebeurt met haken, lopende banden, messen, zagen en wat dies meer zij laten we hier maar even achterwege).

 En toch. Zouden de varks, kips, paards en koes staan te juichen nu ze weten dat het allemaal zachter kan? Zouden ze denken: ‘Joepie, ik ben een stukje vlees in wording ter meerdere eer en glorie voor de mensheid, maar gelukkig merk ik niets van mijn einde!’ En stel een varkentje is religieus ingesteld en wil juist ritueel onverdoofd geslacht worden, wat dan? Bestaat er een keuzemogelijkheid? U wordt uit de vrachtwagen geleid en kunt kiezen uit deur 1 en 2? Net als bij de tandarts, links zonder verdoving, rechts met (of andersom afhankelijk van de politieke voorkeur).

 Maar alle gekke kips op een stokje. Het komt allemaal uit een goed hart. De beste bedoelingen voor ons vee en het volk des aardbols leren dat er wat respect dient te zijn voor het leven en wat het ons geeft. Maarrrrrrrrrrr (rollende r), moet dat dan met woorden als ‘diervriendelijk’, ‘mensvriendelijk’ en ‘kind-vrouw-man-vriendelijk’? Klinkt als een UNICEF die tegen dictatoriale staten ageert en als argument gebruikt dat de tegenstander niet op een ‘humane’ manier afgemaakt wordt.

 ‘Meneer, ik zou u vriendelijk willen verzoeken plaats te nemen in deze stoel. De prik die u krijgt kan ietwat vervelend aanvoelen, maar als het teveel pijn doet, geeft u alstublieft een gil. Hierna wordt u loom en zal u langzaam in ‘slaap’ vallen. Kunt u dit naar tevredenheid accepteren?’

 ‘Klinkt geweldig! Ik vind het waanzinnig klantvriendelijk, de wijze waarop u met deze situatie omgaat. Deden meer landen dat maar. Ik ken vrienden overzees die worden met een blinddoek opgesteld en afgeschoten. Barbaars gewoon.’

 ‘Wij willen de gemeenschap en de wereld dienen. UNICEF staat bij ons hoog in het vaandel.’

 

 En zo zien wij de uitgang van een stapelvrachtwagen voor ons, waar Knorrie een aai over het bolletje krijgt van een man met bebloed schort. ‘Rustig maar beestje, is allemaal voorbij voor je het door hebt en je voelt er absoluut niets van.’ ‘Knor, maar dat gegil rechts dan, knorrr?’ ‘Oooh dat, geen zorgen, dat zijn de religieuze varks, die kiezen er bewust voor.’ ‘Pfoeh, dan is het goed knorrrr’ en de kleine pootjes dribbelen enthousiast naar binnen om een dosis te nemen van een obscuur goedje. Zomaar een klein jaar op gewacht en hatseflats, zo prettig.

 

 Slachten blijft slachten, afmaken afmaken, niets dier- of mensvriendelijks aan. Dus gebruik de woorden die er bij horen. Straks komen er nog termen als diervriendelijke vrije uitloop varks in stapelstallen (is ook nodig, want daarvoor waren er geen regeltjes en liep varkje rustig naar buiten en iiiieeeeehhhh, kletterde een meter of twintig van de vierde verdieping naar beneden en splat, plat. Meneer boer kon hier niets aan doen want de regeltjes schreven alleen de oppervlakte voor en niet de hoogte, dussssss….). En gezien de vergrijzing mogen we ons al hoeden voor de begrippen die zullen ontstaan met betrekking tot bejaarden: stapeltehuis, bejaardentoren, instantcremaopvangbak (voor de verwarden die vrije uitloop-bejaarde denken te zijn, over het balkon heen stappen en woesh normaal op straat kukelen, maar nu efficient en biologisch verantwoord afgevoerd kunnen worden).

 

 Dus bij deze de oproep: wees duidelijk! Zeg tegen varks, kips, paards en koes: ‘Jongens, ’t is ruk, jullie gaan hartstikkene dood, worden opgevreten en uitgescheten, maar we doen ons best om het korte leventje dat jullie hebben wat aangenamer te maken en het einde iets minder gevoelig. Mooier kunnen we het niet maken, maar misschien leert den mensch dan te beseffen dat vroegaaaaaaaahhh het filetlapje niet per miljoen uit een fabriek denderde, maar dat er gewoon nog achter aan gehold moest worden.’

Duurzaam…

 Zoals het een verantwoordelijke deeltijdvader betaamt slentert hij in de vereiste vakbekwaamheid rond door de supermarkt teneinde het jong te voeden dat met opengesperd bekkie gillend zit te wachten in het nest tot het voer opgediend wordt. Tussen winkelwagens, vrouwelijk schoon, vrouwelijk minder schoon, andere deeltijdvaders en verplicht meezeulende eega’s (al dan niet half mobiel, afhankelijk van de leeftijd) speurt het meedogenloze oog de schappen rond op zoek naar dat wat het krijsende stemmetje tot rust zal laten komen. Buiten het verantwoorde tussendoortje, de voedzame vitaminerijke ovenmaaltijd en vruchthoudende drankjes vragen de kraaloogjes om broodbeleg (raar woord: beleg, afgekort van belegering, ergo, we voeren oorlog met een sneetje tarwe?).

 Aangezien het broodnodige (kijk woordspeling, vet grappig) chocolade ontbijt eens in de zoveel tijd afgewisseld moet worden met ijzer-, kalk-, weet-ik-wat-houdende grondstoffen, gaan we op jacht naar vleeswaren (niet te verwarren met de term, die gebezigd kan worden tijdens een gemiddelde stapavond). Variatie genoeg. Boterhamworst, Cervelaat, Salami, Varkenslever, Schouderham, Gebraden gehakt enzovoorts. De keuze is reuze en de prijsvariatie gelukkig ook nog. Dus overrompeld door de eerste aanblik des overvloeds gaat de blik nog een keer over de koeling heen en blijft vervolgens verstard hangen. De irissen zoeken de neus op en verward probeert het brein te verwerken wat er aan informatie binnengekomen is. Op de schouderham staat met een vakkundig geplaatst commercieel stickertje in marketingtechnisch correct groen: ‘Gemaakt van duurzaam varkensvlees.’ Nog een keer: ‘Gemaakt van duurzaam varkensvlees.’

 Kortsluiting, kleurrijke omschrijvingen verdwijnen. Enkel de vraag: ‘What de f*ck is duurzaam varkensvlees?’ In het hoofd ontstaat een beeld van een pasgeboren biggetje dat al knorrend en op zijn manier glimlachend de wijde wereld tegemoet treedt en al dartelend opgroeit binnen het wettelijk voorgeschreven vierkante centimetertjes grote vak dat hem tot ‘scharrelvarken’ maakt. Onder toeziend oog van de varkenshouder groeit het beessie op tot handelstechnisch correct vet- en vleesgehalte, wordt volwassen en heeft nog steeds dezelfde grijns op zijn gezicht. Vrienden die gemaakt zijn verdwenen, maar nieuwe kwamen in de plaats. Ieder dag eten, modderwroeten (af en toe een ander uit het vierkante centimetertjeshokje wegdouwen) en af en toe een streling van de meneer in overall maken het bestaan tot een hemels geheel. Geen vuiltje aan de lucht. De vriendjes gaan vast op reis of verhuizen naar andere ‘scharrel’-streken. Blijdschap dat hij op mocht groeien is zijn deel (heel raar, maar ‘biggenvlees’ is de vader nog niet tegengekomen, lamsvlees en anderen wel).

 Goed, we dwalen af. Gezien het prachtige leven van het varken, zal zijn beleving dan ‘duurzaam’ zijn? Ik heb een ‘duurzaam’ leven? Tot de dag dat de varkenshouder weer komt, hem streelt en vervolgens in zijn speknek beetpakt en hem meesleept naar een vrachtauto. Misschien rijdt de vrachtauto op biogas en is het varken daarom ‘duurzaam’? Gedumpt bij een groot gebouw rolt het beest de voordeur in en komt er aan de achterkant uit als spekblokjes,  hamlapjes, gehakt en dus ‘duurzaam’ schouderham. Zou varken, we noemen hem ‘Knorrie’ voor het gemak, zelf het gevoel hebben dat hij dankzij een lang, gelukkig en vol leven als ‘scharrelvarken’ het stempel duurzaam verdient? Heeft Knorrie besef dat het gedeelte van een jaar van zijn bestaan geldt als een eeuwigheid? Of zou de term toch te maken hebben met de omgeving? De spaarlampen die op de boerderij gebruikt worden? Het afvalsysteem dat de slachterij hanteert, zodat er geen stukje Knorrie verloren gaat zonder dat het hergebruikt wordt? Zit Knorries maatschappelijke nut in het feit dat naast plakjes in een piepschuimen schaaltje de ongebruikte resten nog jaren later in frikandellen terug te vinden zijn?

 Gaan we er van uit dat Knorrie met dezelfde grijns en hetzelfde geluid de slachterij betreedt, zullen we de antwoorden elders moeten zoeken. Maar waar? Een duurzame gloeilamp gaat lekker lang mee, is energiezuinig en geeft nog licht ook en hatseflats, stickertje ‘duurzaam’. Is toppie voor moeder aarde en gebouwd voor houdbaarheid. Een ‘duurzaam’ huis haalt energie uit moedertje natuur, belast het planeetje minder en zorgt dat we allen langer gezond en gelukkig blijven. Ook een sticker verdient! Maar hoe plaatsen we deze term en Knorrie in een koelcel? Hoe duurzaam kan een varken zijn? In minder dan een half jaar vreet ie zich vol en raakt zijn lijf kwijt. Zelfs in hondenjaren is dat niet duurzaam. Zolang het schouderhammetje in een vriezer ligt gaat het nog niet zo hard, maar zelfs daarin beperkt zich de houdbaarheid. Eenmaal in de koeling en daarna geopend sterft het hammetje heel hard af als het niet bijtijds genuttigd wordt. Ook al niet duurzaam. Tenzij je hoopt op een enge ziekte die langdurig in je ingewanden blijft dan kan het duurzaam zijn (misschien hoopt de varkenshouder daar stiekem op en stopt ie rare bacteriën in die beessies, je weet het niet, als nalatenschap van zijn maatschappelijk nut).

 Goed, om een lang verhaal nog langer te maken. ‘Duurzaam’ varkensvlees is raar. Van big tot schouderham, verorberd en uitgescheten binnen ca. driekwart jaar tijd valt bij mij niet onder de noemer ‘duurzaam’. Knorrie zelf zal al helemaal niet de beleving hebben dat zijn bijdrage aan het welzijn van de mens ‘duurzaam’ te noemen is. Zelf heb ik een donkerbruin vermoeden dat de marketeers der machtige supermarktketens onder invloed van de crisis en de noodzaak tot kostenbesparingen een probleem tegenkwamen bij het woord ‘biologisch’. De voorgeschreven oppervlakte voor het ‘scharrelvarken’ bleek waarschijnlijk niet rendabel, maar toch wil men doen voorkomen alsof het ‘diervriendelijk’ (snif, ik maak vriendelijk een lapje vlees van je…) opgroeien van Knorrie een vergelijkbaar iets is. Dus de term ‘duurzaam’, lijkt door de groene sticker op ‘biologisch’ en hatseflats, het consumentenvolkje kiest bewust voor het product. Misschien dat de volgende stap genetisch gemanipuleerde stapelvarkens zijn. Die kunnen dan voorzien worden van een sticker met ‘Gemaakt van hoogstaand varkensvlees’.

 Gelukkig was het ‘duurzame’ vleesje te betalen en dus voldoe ik ook aan mijn plichten ter bevordering van een glorieuze toekomst voor onze wereldbol. Geen dure spaarlampen, CV-ketels, elektrische auto’s en al dat gedoe meer. Nope, ik eet bewust, poep bewust en loos mijn ‘duurzame’ restanten in het riool. Als we dat allemaal doen zitten we op een onwijs ‘duurzaam’ rioleringsstelsel en kunnen we ons met recht op de borst kloppen: ‘De maatschappij, dat zijn wij!’

Kalinski - Sala: hoofdstuk 12 - gebroken (slot)

Kalinski - Sala: hoofdstuk 12 - gebroken (slot)

http://schrijverkain.nl/Kalinski-Sala%20H12.html

‘Wanneer is iets gebroken? Bij aardewerk of glas is het gemakkelijk. Gooi het op de grond en er zijn scherven. Conclusie: het glas of aardewerk is gebroken. Maar hoe bepaal je dat bij mensen? Er zijn geen barsten, geen zichtbare scheuren. De huid blijft intact, het lichaam één geheel. De fysiek blijft compleet. Bewegingen als lopen, zaken oppakken, alles functioneert. Maar toch ontbreekt er iets, toch is er iets zichtbaar, maar hoe wordt dat benoemd?’

Bureaucratie

UWV                                                                                                                   Datum: 13-01-2013

Kantoor Noord
Brabantseweg 1-2
1500 AA
Postbus 666
‘s Hertogenbosch

Betreft: korten uitkering
Uw referentie: GGBB11RRG

Geachte heer/mevrouw,

Naar aanleiding van uw schrijven de dato 21-12-2012, waarin u aangeeft dat ik wegens het niet voldoen aan mijn sollicitatieverplichtingen gekort zal worden op mijn maandelijkse uitkering, wil ik graag een en ander toelichten.

 Uiteraard begrijp ik dat er voorwaarden zijn verbonden aan het ontvangen van een bijstandsuitkering. Hier staan verplichtingen tegenover die maandelijks aantoonbaar uitgevoerd moeten worden. Gezien mijn beperkingen is er afgesproken dat ik met enige regelmaat passende vacatures van uw kantoor ontvang, waarin ik uitgenodigd wordt te reageren.

 Met blijdschap heb ik de e-mails van uw kantoor ontvangen met mogelijkheden om mij nuttig te maken op de arbeidsmarkt. De moeite, die u zich troost, om mij van de noodzakelijke informatie te voorzien met als doel weer een nuttige deelnemer van de arbeidsmarkt te worden, waardeer ik zeer. De ontvangen carrièremogelijkheden spraken mij ook zeer aan.

 De functie van orderpicker binnen een distributiecentrum van een grote winkelketen leek mij in het bijzonder een grote uitdaging met mogelijkheden om door te groeien. Dat ik hierop niet gereageerd heb had te maken met het feit dat het centrum niet rolstoelvriendelijk aangelegd is en het besturen van elektrische heftrucks niet haalbaar was in mijn positie. De afstand naar het stuur is te groot en dit kan leiden tot onveilige situaties.

 Gymlerares op een middelbare school onderbouw was helemaal geweldig. Ik ben gek op het omgaan met kinderen en al helemaal in die leeftijdsgroep. Voorwaarde was echter een goede fysieke conditie en beheersing van het plaatselijke dialect. In beide gevallen iets dat een probleem zou worden. Ik ben op dit moment wel gezond, maar oefeningen voordoen gaat lastig worden zonder spierwerking van armen en benen. Omdat mijn tong ook half verlamd is kan ik het dialect wel verstaan, maar antwoord geven wordt moeilijker.

 Dat ik verplichtingen heb is mij duidelijk en vind ik ook heel belangrijk, tenslotte gaat voor niets de zon op. Echter, ik was er van uit gegaan dat u, in bezit zijnde van mijn dossier, begrip zou hebben voor het feit dat ik niet in zou gaan op deze aanbiedingen. Uit de brief begreep ik dat u had moeten informeren en bied ook mijn excuses aan dit nagelaten te hebben.

 Toch wil ik u vragen voor uw begrip en met referentie aan mijn dossier het korten van mijn uitkering achterwege te laten. Er zullen vast nog passende functies binnen de administratieve sector zijn, waar ik met behulp van een aangepaste computer een bijdrage aan de maatschappij kan leveren. Met mijn mond kan ik nog prima de joystick van een computer bedienen en diverse data invoeren. Correspondentie, facturatie of wellicht iets in de grafische sector behoren wat mij betreft zeker tot de mogelijkheden.

 Ik hoop hiermee aangetoond te hebben dat het geen onwil is geweest mijnerzijds, maar dat het een communicatiestoornis betreft. Ik had uiteraard niet vanzelfsprekend er van uit moeten gaan dat u zonder informatie mijnerzijds het uitblijven van solliciteren zou accepteren. Dit zal dan ook niet weer gebeuren. Graag hoor ik van u en hoop op begrip en handhaving van de hoogte van mijn bijstandsuitkering.

Bij voorbaat dank voor uw reactie,

Met vriendelijke groet,

Mevr. Z. W. Erk

 

Aan: Z.W. Erk                                                                                                   13-03-2013
Clientnummer: 20.599
Buitenbaan 99
1111 RS Achterwege

referentie: GGBB11RRG/2

Geachte mevrouw Erk,

 Hierbij bevestigen wij ontvangst van uw brief van 13-01-2013, waarin u verzoekt om handhaving van de u toegekende bijstandsuitkering.

 Na intern beraad zijn zien wij geen andere mogelijkheid dan hier afwijzend op te reageren. Uiteraard hebben wij begrip voor uw persoonlijke situatie en zijn op de hoogte van uw dossier. De voorwaarden die behoren bij aanvraag en ontvangst van een bijstandsuitkering zijn echter heel duidelijk en gelden voor iedereen.

 De maandelijkse sollicitatieplicht behoort tot de verantwoordelijkheden van de werknemer van het UWV en dient derhalve op verzoek aangetoond te kunnen worden. In dit geval heeft u twee mogelijkheden gehad en zonder verder bericht nagelaten de benodigde stukken te overhandigen.

 Ons besluit blijft derhalve ongewijzigd en per ommegaande zal ,met terugwerkende kracht vanaf 24-12-2012, de maandelijkse bijdrage verminderd worden met een door ons nader te bepalen percentage. Hier zult u te zijner tijd bericht over ontvangen. Houdt u er ook rekening mee dat dit gevolgen kan hebben voor overige vergoedingen die betrekking hebben op uw handicap. Afhankelijk van het verzoek bestaat de kans dat een aanvraag voor bijzondere bijstand niet volledig of in het geheel niet gehonoreerd zal worden.

Hopende u hiermee voldoende geïnformeerd te hebben.

Met vriendelijke groet,

Mevr. K. Ort-Zichtig
UWV Kantoor Noord
Brabantseweg 1-2
1500 AA
Postbus 666
‘s Hertogenbosch

 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

Kalinski-Sala: Hoofdstuk 11 - zand

Kalinski-Sala: Hoofdstuk 11 - zand

http://schrijverkain.nl/Kalinski-Sala%20H11.html


 ‘Ken je de stilte van de dood? De stilte van het niets? Er is niets rustgevender, niets dat meer kalmeert dan koude verstijving van het lichaam. En ik word koud en verstijfd.’

Centurion

Verleden en toekomst ontmoeten elkaar in een kort verhaal.

Centurion

http://schrijverkain.nl/Centurion.html

Kalinski - Sala: Hoofdstuk 10 - alleen

Kalinski - Sala: Hoofdstuk 10 - alleen

http://schrijverkain.nl/Kalinski-Sala%20H10.html

‘Eenzaamheid is perceptie. Overtuiging van de geest, dat het ongewild is. Dat het ongewenst is. Bepalen dat het individu niet geschikt is om gedeeld te worden. Een oordeel dat geveld wordt over de ontoereikendheid van de persoonlijkheid wordt gespiegeld op de omgeving en voor waar aangenomen.’

Een beetje raar….

 Misschien zie ik het verkeerd. De kans is groot, maar toch. Ze maken ruzie in Egypte (alweer? Ja, alweer!). Dan zijn er mensjes die gaan op vakantie, hartstikke leuk voor ze. Het ministerie (overheidsdienaren, die vertrouwen we volledig) geeft aan dat er voor bepaalde kustplaatsen, voor zover bekend, geen reden tot zorg is. Dus, vakantie, joepie. Man, vrouw, kind of kinders inpakken, vliegtuig in en joehooooooooo, daar gaan we, een weekje of twee allochtoon spelen in een ander land.

 Maarrrrrr, en dat vinnik dan een beetje vreemd. Er komt een nieuwsitem voorbij. Recente botsingen tussen leger en opstandelingen leiden tot honderden doden. Toevoeging voor de reislustige mens: ‘Da’s in Cairo en andere plaatsen, maar voor de badplaatsen geldt nog geen negatief reisadvies.’

Ow, wauw, te gek, we kunnen ongedwongen op vakantie en uitrusten. Yeps, dan komen de reacties van doorsnee Hollandse vakantieganger in beeld.

 ‘Ja, we zijn wel een beetje zenuwachtig, hihihi’, beantwoordden twee extreem opgedirkte vriendinnen met teveel geld in hun portemonnee de camera.

 ‘We hebben de hele nacht niet kunnen slapen van de zenuwen’, antwoordden de jongere versies van eerdergenoemde vriendinnen.

 ‘Ik maak me wel zorgen om de situatie aldaar.’ Antwoordt een man, terwijl op de achtergrond vrouw en kinderen door het beeld schuiven.

 En dan komt het. Het vervolg. De man gaat verder met zijn betoog:

 ‘Het is misschien een risico, maar het ministerie heeft aangegeven (en de overheid liegt nooooiiiitt) dat het in de badplaatsen nog veilig is. Het blijft wel spannend, maar ja, we hebben de reis geboekt en bij annuleren krijgen we ons geld niet terug, dus wat moe je dan?’

 …………..

En nog tien keer ………. ‘Wat moet je dan?’ Ik heb geboekt. Bij annuleren krijg ik mijn geld niet terug. Dus ga ik met vrouw en kinderen, ik herhaal, met vrouw en kinderen, naar een badplaats in een land waar vandaag honderden overleden zijn en waar de garantie is gegeven dat het de komende tijd alleen nog maar onrustiger wordt en waarvan de overheid, die nooooiiiit liegt, zegt: ‘voor zover wij weten is het daar veilig in de badplaatsen’.

 Zoals het vaderlands nieuwsverkeer in elkaar zit schakelen we over naar een reisbureau en krijgen ook nog een verklaring waarom het geld niet teruggegeven wordt en tsja, redenen als ‘ik heb geen zin meer’, of ‘ik zie het eigenlijk niet zo zitten’ zijn geen gegronde redenen om je geld terug te krijgen. Dus als rechtgeaarde Nederlandse vakantieganger zeg je dan ‘Dan moeten we wel hè, wat moet je anders?’.

 Zoals ik al zei, ik ben arm, dus kan niet uit ervaring spreken. Misschien is het gevoel van een paar duizend euro kwijt zijn aan een reis die niet geannuleerd kan worden wel zo sterk, dat het risico van kwijtraken van vrouw en kind vergelijkbaar geacht wordt met het oversteken van de straat tijdens spitsuur. Misschien zijn de kansberekeningen losgelaten op vliegtuigongelukken en horden gewapende opstandelingen wel dusdanig dat er makkelijk een keus kan worden gemaakt om toch te gaan. En misschien valt het allemaal wel mee in die badplaatsen, omdat alle opstandelingen verzamelt zijn de belangrijke steden.

 Toch knaagt er bij mij iets, wanneer mensen met gezin en hebben en houwuh op vakantie gaan, om te ontspannen, zenuwachtig in het vliegtuig stappen, bij voorbaat al over hun schouders kijken en zweet van hun gezicht afdruppelt in afwachting van die eerste kogel of die eerste bom. En stiekem in hun achterhoofd weten dat ze het zich zelf nooit vergeven als die eerste toevallig net hun kind of vrouw treft. Risico’s zijn er al vanaf het moment dat je een vliegtuig instapt naar een reisbestemming, maar om willens en wetens naar een land te gaan waar de pleuris aardig begint uit te breken en als reden aan te geven ‘Tsja, ik moet wel, want ik krijg mijn geld niet terug’, dat kan er bij mij niet helemaal in. En zeker niet op basis van een ministerieel statement: ‘voor zover wij weten, is er in die plaatsen geen reden tot bezorgdheid’…..

Kain©

Tisie (of gelul over net niks)

 Ik heb een tisie. Da’s zo’n ding met beeld, strak en scherp, gemaakt om beelden te vertonen die onder auspiciën van het commerciële volk de ether ingestuurd mogen worden. Dit ter meerdere eer en glorie van het volk. Zoals de Romeinen zeiden: Brood en Spelen. Werp de wereld de huiskamer in en breng den onnozelen mensch kennis van wat er alles leeft.

 Als oprechte burger wil je natuurlijk mee doen met de waan van de dag et voilà, le tele c’est dans la maison (of zoiets). Beeldformaat nog niet optimaal, maar een mens kan niet alles hebben (mot tenslottuh ook nog maatschappelijk bewust kinderalimentatie betaluh). En als rechtgeaarde gestudeerde burger begint met het journaal. Na vijf revoluties, duizenden doden wereldwijd (maar gelukkig zaten er geen Nederlanders bij, stel je voor) en roodharige weermannetjes die niets bij het juiste eind hebben zept men naar den commerciëlen. Fout, errrrrrug fout.

 De basis van de wereld blijkt te bestaan uit: Huizen kopen, huizen maken, huizen zoeken, huizen verkopen, huizen betalen, huizen niet kunnen betalen. Daarnaast koken, koken met sterren, koken met kinderen, koken met kinderen en sterren, koken bij arme mensen thuis, koken bij aliens, koken bij verstandelijk beperkten (jaaaaaa, ik weet het wel, woordjes als debiel en mongool mogen niet meer, dus ik pas mij aan). En niet te vergeten daten: Daten in the dark, daten in the jungle, daten omdat ik het nog nooit gedaan heb, daten omdat ik zolang alleen ben dat tisie de enige oplossing nog lijkt te zijn (maar da ga nie werkuh, nee hè, raarrrrrrrrrr) en daten op niveau (ow, nou haal ik commercie en tisie door elkaar, ships).

 Ter afwisseling gaan we nog wat tuinen herverbouwen, sterretjes beoordelen op uiterlijk en een nicht urenlang laten praten over de geweldig decadente huwelijksperikelen van voetbal-, film- en wanna-be-sterren.  Maar goed, de zep-masjien heeft knoppies, dus als gestudeerde inwoner van kennismaatschappij Nederland zeppen we verantwoord naar Discovery kanaal. Hatsekidee, nu komt er een stroom van informatie, briljante uitleg over de wereld, het universum, het leven en de dood.

 Not…

 Ook daar is het Endemol virus toegeslagen. Niet in de vorm van presentatrices die met rare computers mensen uitleggen dat ze geen lust of liefde of whatever opwekken. Nope, hier geen vreemde stemmen die zeggen dat het lijdend voorwerp het uiterlijk van een misvormde gnoe heeft, terwijl de presentatrice zelf gekleed gaat als vetbal in glitterpak. Neuh, hier wordt heel intelligent gewag gedaan van rednecks die al tabak spugend drank stoken (kan je gewoon in de winkel kopen, but tsja, who am I), mannetjes die hun leven wagen om krabbetjes te vangen, goud te vinden, over ijs te rijden, oude auto’s te restaureren, verkopen, slopen, herverbouwen of iets dergelijks en idioten die 24 uur per dag zitten te navelstaren in de hoop die ene vis te vangen en na drie weken zoeken eindelijk het kreng hebben en dan weer terug flikkeren in het water. Dit afgewisseld met ‘hoe maak ik een fiets’, ‘hoe maak ik een brug’, ‘hoe maak ik een scootmobiel’ en heel af en toe een echt degelijke docu over oorlogen is dat de vulling van de ‘intelligente’, ‘informatieve’ zender.

 Dus als rechtgeaarde semi-intelligente Nederlander met gedragsstoornis (hoort erbij tenslotte), terug naar de Vaderlandschen Zenders. Iedere zich zelf respecterende wanna-be slimme inwoner der Lage Landen kijkt naar Nederland 3 met VPRO, BNN en anderszins politiek correcte programmering. En WTF (da’s populair taalgebruik), ook daar verzakt men in de programmering door invulling met kijken naar mensen die het met ezels doen, datingprogramma’s met bussen en blond gevalletje die door het land trekken. En omdat twee zenders vroeger niet genoeg was, maken we er drie van. Dus hebben we nog 1 en 2. Holladijee, zoek de nieuwe presentator, sterren doen dirigenten na (klinkt toch een stuk beter dan Idols, So your think you can dance, Hollands next top Model en weet ik veel wat).

 En de grens was gisteren bereikt. Nederland nog iets: Linde de Mol (of Linda der Mol voor de DUITSERS onder ons) afgebeeld op een schilderij als kaasmeisje springend over den koe. Met een zowaar bijna-orgasme reageerde ze: ‘O wat fantastisch, hoe heb je zoiets kunnen bedenken, prachtig!’

 Respect voor al die mensen die hun best doen om invulling te geven aan dat wat wij moeten bekijken. Ze doen hun best, ze proberen te denken van uit publieke interesse. Kan het ze niet kwalijk nemen. Commercie is wil van de mens, de gewone mens. Wat zij willen moet verkocht worden en als dat 90 % hetzelfde is, zo zij het. Maar alsjeblieft, als Linda de Mol op een publieke zender neergezet wordt terwijl ze met klompen aan de poten een koe neemt als een horde, wordt het dan niet tijd om in ieder geval de schilder ervan niet één, maar meerdere kogels door het hoofd te schieten? Misschien aangevuld met een granaat klem tussen de tanden en dan vijf seconden genietend wachten op afstand? Ondertussen in je gepimpte monstertruck stappen om er drie a vier keer vooruit en achteruit overheen te rijden?

 Tsja, maar wie ben ik? ’t Is de wil van het volk en ik heb de zeppert, dus zeppen we naar den radio. Geen tisiebeelden, alleen van films met zinloos en nutteloos geweld (maar wel vet leuk om te kijken vinnik). Afgewisseld met de broodnodige aliens en monsters en wat dies meer zij en hoe krankzinniger het er uit ziet hoe mooier het is. Dus ja, nou… Wie is er gek zeg maar? Voor de inspiratie is het wel handig. Mocht het na het instorten van de wereldeconomie neerkomen op overleven heb ik in ieder geval tal van ideeën opgedaan. En mijn medemens kan alleen maar verbouwen, koken en op zoek naar hun verloren liefde of zich druk maken om de geldende klederdracht.

 En conclusie van dit lulverhaal? Ik wil een nog grotere tisie om mijn race-schiet-vlieg-spellen beter en mooier te kunnen spelen en ik wil mijn films-series vol met geweld, dood, seks en wat dies meer zij nog scherper willen zien. En de dagelijkse programmering? Fuck de bevers, lekker laten voor wat het is. En de teleurstelling van anderen als de reactie op de vraag negatief is zal mij den derrière oxideren. ‘Heb je het niet gelezen op Facebook, Twitter, Hyves, whatever?’. ‘Neuh!’ ‘Oh, jij bent raaarrrrrrrrrrr’.

 En ik ben ook raarrrrrrrrrrrrrr, maar voel me er errug lekkur bij J

Kalinski - Sala: Hoofdstuk 9 - stilte

Kalinski - Sala: Hoofdstuk 9 - stilte

http://schrijverkain.nl/Kalinski-Sala%20H9.html

‘Daden van weleer vormen de karakters van de toekomst. Beelden gestuurd door creatieve omschrijvingen drukken stempels op persoonlijkheden. Het aangeborene verworden tot een biologisch fenomeen. Dat wat is gevormd door wat was. Het pad der evolutie geëffend door kennis.’

Ego in mindering

Ego in mindering

 

Verborgen in verschillende gradaties van niets

Probeer ik te zijn wat niet bestaat

Geloof ik in zaken strikt onverklaarbaar

Laat mij lijden door dwangmatige gedachten
Van anderen die schijnen in wijsheid
Een ondoordacht pad te betreden naar een einder
Bedacht in zielloos hangen aan

Gedoogd door desinteresse van hen die hopen

Verklaringen te vinden in ogenschijnlijk iets
Maar blijven dromen in relatieve werkelijkheid
En zelfs als ik denk beter te weten
Schieten gedachten aan wat was en kan zijn
Als oneindige linten kronkelend, strengelend ineen

Touwen knopend van enkel alleen

Denken dat een doel bewijs kan zijn
Voor dat wat sterren gelijk, lichtend en veel
Nooit kan leiden tot de overtuiging van dat één

Zekerheid is dood, want

Dood is geen zekerheid
Ik weet niets
Ik ben niets
Ik was
Ik

 

Kain©

Kalinski - Sala: Hoofdstuk 8 - genoeg

Kalinski - Sala: Hoofdstuk 8 - genoeg

http://schrijverkain.nl/Kalinski-Sala%20H8.html

... ‘Ik golf door dalen van verlies. Gevoelens van eenzaamheid. Echo’s van verleden liefde en toekomstig dralen. De eenvoud van laten gaan is soms moeilijker dan de verscheidenheid van blijven. Uitvluchten dienen een tijdelijk doel, maar de daad kiezen en obstakels overwinnen leidt tot tevredenheid. Maar is de weg er naar toe het waard?’
Golvend rood, kringelend, van buiten naar binnen. Groot, dan klein. Cirkels, glanzend in een wrede kleur, maar zo aantrekkelijk. Adem stokt, maar voelt ook verkwikkend. Voelt bevrijdend. En toch, toch wil iets niet. Iets wil blijven. Iets wil waanzin en ellende van bestaan liever dan rust en kalmte van dood. ...

Kalinski-Sala: hoofdstuk 7 - blind

Kalinski-Sala: hoofdstuk 7 - blind
http://schrijverkain.nl/Kalinski-Sala%20H7.html

 ‘Het moment van geveinsde oprechtheid werd gevolgd door woede. Koud, hard, meedogenloos. Het maakte blind. Niet figuurlijk, maar letterlijk. Een waas voor de ogen, een beeld dat niet helder te omschrijven is en alleen opgelost kan worden door het te uiten. Zicht is weg, beeld is weg, wazig is niet wazig, maar helder ook niet helder. Er is een moment van eigenlijk niets, maar toch heel veel. Een vorm van razernij, hoewel ergens in mijn beleving razernij nog een stap verder is. Blinde woede, blind gevoel om de ander pijn te doen, om de ‘tegenstander’ uit de vergelijking te halen. Respectloosheid veranderen in niet aanwezig zijn. Oplossen door het probleem te verwijderen.’.......

Kalinski - Sala: hoofdstuk 6 - gezicht

http://schrijverkain.nl/Kalinski-Sala%20H6.html

'Angst is irrationeel. Angst is emotie, beleving. Trillende, zwetende handen. Beelden, gevormd door het brein, dat probeert iets vorm te geven wat niet bestaat. En om die angst te bestrijden is het nodig tastbaar te maken wat ontastbaar lijkt. De onbekende een gezicht te geven, een beeld dat begrijpelijk is. Omschrijf het als een fenomeen dat te vatten is, waar een projectie van gemaakt kan worden. Maak het onzichtbare zichtbaar.'

Schijn

http://schrijverkain.nl/schijn.html

Even iets anders

Kalinski-Sala: hoofdstuk 5 - herinnering

Kalinski-Sala: hoofdstuk 5 - herinnering


 'Daar was het. Niet te stoppen, geen gedachte, geen moment van bezinning, geen zeelucht met sigaret. Het moest doorstaan worden. De herinnering. Gedachten aan gebeurtenissen die verleden hoorden te zijn en te blijven. Beelden die begraven moesten worden en onzichtbaar zouden moeten zijn. Geen verfilming, geen herbeleven. Gewoon dood, weg. Maar het mocht niet zo zijn...'


http://schrijverkain.nl/Kalinski-Sala%20H5.html

Kalinski-Sala

Kalinski-Sala: hoofdstuk 4- patstelling

http://schrijverkain.nl/Kalinski-Sala%20H4.html

 ‘De helderheid van de herinnering werkte verlichtend. Die dag dat het heerschap in nette kledij verbaasd keek, terwijl één van de oude boeken uit zijn kast gehaald werd. Schitterend breekbaar papier, beschreven met liefde en bedoeld voor de eeuwigheid. Alleen niemand had er bij verteld hoe lang de eeuwigheid ging duren. Laat staan dat de schrijver verteld was hoe zijn werk vele decennia later verworden zou tot één zijde van een financiële balans. Een garantie voor welvarendheid zonder dat er een woord van gelezen, laat staan begrepen, ging worden....'

Schijtsterretje (uit den ouden doos)

Tsja, omdat sommige zaken niet lijken te vergaan even een 'golden oldie'.

http://schrijverkain.nl/schijtsterretje.html

Kalinski-Sala hoofdstuk 3: zij

Hoofdstuk 3: zij

http://schrijverkain.nl/Kalinski-Sala%20H3.html

Kain©

De stem van het volk (2)

Nog even een tikje actueelderig...

http://schrijverkain.nl/Destemvanhetvolk2.html

De stem van het volk (in het kader van actualiteitigheidjes)

http://schrijverkain.nl/Destemvanhetvolk.html

Kalinski-Sala hoofdstuk 2: wolken

Hoofdstuk 2: wolken

http://schrijverkain.nl/Kalinski-Sala%20H2.html

Kain©

Vormgeving van een wereld en diens instrumenten.

https://www.facebook.com/kaspersmedeman?ref=tn_tnmn#!/photo.php?fbid=589345244411517&set=a.275939355752109.77820.100000081417531&type=1&theater

U.N.O.W. TDASV - TACTICAL DEPLOYMENT ASSAULT & SUPPORT VEHICLE.

Kalinski-Sala hoofdstuk 1: moordenaar

Zoals beloofd, het eerste hoofdstuk:

http://schrijverkain.nl/Kalinski-Sala%20H1.html

Kain©

Kalinski - Sala

 Aangezien voorgenomen doelen af en toe meer tijd nemen dan gewenst de introductie van het derde boek van Kalinski: Sala.

 In afwachting van de afronding van zijn eerste verhaal een introductie. En binnenkort plaatsing van het eerste hoofdstuk op de site.

http://schrijverkain.nl/Kalinski-Sala.html

Salontafel

  In het kader van 'creatief met hout': Salontafel met gedicht van Jelou!

http://schrijverkain.nl/anderwerk.html

http://www.schrijverkain.nl

Verandering hoort bij het leven en zo verandert het geschrevene ook wel eens van locatie. Of ik blogspot laat bestaan is nog de vraag, maar voorlopig zal ik het met rust laten.

 Maar vanaf heden zullen nieuwe geschreven stukken geplaatst worden op mijn site: http://www.schrijverkain.nl.

 Mijn dank aan ieder die dit blog bezocht heeft in de afgelopen tijd en ik hoop allen te verwelkomen op de nieuwe site.

Kain©

Het zou verboden moeten worden… (uit den ouden doos)

 Een dame loopt op straat. Niets mis mee op zich, gebeurt tenslotte wel vaker. Mooie laarzen, strakke legging, kort rokje, frivool loshangend jasje en daaronder een strak truitje. Als rechtgeaarde man gaat de mond open en volgen de ogen wijd open het voorbij wandelende tafereel. Klikkerdeklikklikklak en de achterkant hebben we bijna gehad, daar komt de voorkant, de verrassing, wat zou het worden, wat zou het zijn? Dan de schok! Een zwaar gerimpeld gezicht, met zwaar verzakte wallen onder de ogen, een haakneus met wrat waar Hans en Grietje zo bang van zouden zijn geworden dat ze nooit aan het huisje waren gaan knabbelen, een bril met glazen waar nog geen normale optische graadmeter voor uitgevonden is (misschien Hubble), een mond waar de uitgedroogde vellen onderaan bungelen en als klap op de vuurpijl een beginnend sikje. De mond valt dicht, de ogen vallen dicht en met het spookbeeld nog in de ogen ontdekt een lantaarnpaal dat deze harder is dan mijn eigen voorhoofd.

 Een van de mooie zaken van het leven als man op straat is dat je je ogen goed de kost kunt geven. Tussen winkelend, wandelend, keuvelend publiek kun je rustig kijken naar langs glijdende dames in leuke vlotte aantrekkelijke kleding ofwel eerst van de voorkant aanschouwd of eerst van de achterkant. Achterkant is meestal leuker, want als er dan een mooi gezicht met sterrenstraling en robijnrode lippen te voorschijn komt kun je als man even lekker wegdweilen bij allerlei romantische gedachten voor je weer huiswaarts keert. Plus educatief is het ook zeer belangrijk daar zoon ook aangeleerd moet worden waar hij zijn pijlen toekomstig op kan richten. Vergezeld van een ‘oelaalaaaaaa’, ‘wauw, daar zou ik wel eens meerdere beschuitjes mee willen eten’ of platvloers ‘jammie’ kan de pre-puberale opvoeding een solide basis krijgen.

 Vroeger echter bestond er nog zoiets als duidelijk afgebakende generatiekloven. Ik was jong, mijn ouders waren oud, mijn grootouders nog ouder en dit uitte zich in de vaderlandse klederdracht heel duidelijk in een gevarieerd bloemetjesmotief. Bij de een was dit letterlijk uit de woonkamer gehaald en tot kledingstuk omgetoverd, de ander had een lapje in de winkel gekocht om op de gordijnen in de woonkamer te gaan lijken. Helemaal niets mis mee, schept gewoon duidelijkheid.  Wij jongeren van geest (die destijds ook aardig voor lul liepen vinden we nu achteraf) konden ons qua aankleding in ieder geval duidelijk onderscheiden van de respectabele, oudere generatie, die nog voor onze verworven vrijheden gevochten hadden.

 Als je in die tijd een strak jurkje over straat zag lopen wist je dat het een fraai ontworpen kledingstuk rond een fraai gemaakt lijf of een minder fraai gemaakt lijf was, maar je wist in ieder geval zeker dat er een bovengrens aan de leeftijd zat. Was je zestien, kon je rondkijken naar prachtige rondingen die ook rond die grens zaten. Werd het een paar jaar ouder veranderde de kledingstijl ook weer enigszins en kon je als jonge jongen nog denken: ‘die is ouder, maarrrrrrrrrrrr zeker goed geconserveerd’. En deze conclusies waren ook te trekken op basis van enkel het kijken naar de achterkant.

 Tegenwoordig helaas niet meer. We lijken wel mengelmoesgeneraties te krijgen. De categorieën van moeder en dochter die elkaars ‘vriendinnen’ zijn, meer dan dat ze een moeder-dochter relatie hebben, stuiteren massaal door dorps- en stadskernen. Dus gaan ze elkaar ook aankleden. Mams moet zo nodig ook jonger gekleed worden, al heeft ze het uiterlijk van een honderd jaar oude gedroogde pruim. Vlotte kleding erop, dan kan dochterlief in ieder geval nog samen met haar op stap en da’s gezellie. Sociaal gezien geweldig, we kunnen tenslotte allemaal van elkaar leren, maar waarom kan in Godsnaam dan niet gewoon de kledinggeneratiekloof blijven bestaan?

 Als ze graag ‘vriendinnen’ willen zijn, samen op stap, samen te winkelen en weet ik veel wat ze samen allemaal willen delen, laat dan de één lekker in oubollige kleding rond stuiteren met een figuur corrigerend onderding erbij dat van afstand herkenbaar is als hulpmiddel voor door zwaartekracht aangetaste lichaamsdelen, en laat de ander lentefris uitdagend rond dartelen met push-up bh en bijpassende, net zichtbare, string boven het rokje of de heupbroek. Het werkt verwarrend als ze allebei in dezelfde soort kleding gaan lopen, het zorgt voor trauma’s, nachtmerries. Het onderbewustzijn moet weer harder aan het werk om dit ‘s nachts goed te kunnen ordenen met als gevolg de dag erna een burn-out achtig gevoel dat je niet helemaal kunt plaatsen.

 Onze lieve Heer heeft zoveel prachtig vrouwvolk geschapen en een benodigde hoeveelheid al dan niet homoseksuele modeontwerpers of -‘sters om ze in schitterende outfitjes te steken. Maar die outfitjes zijn ontworpen voor jonge godinnen en worden daarna door ontwikkeld om te passen op alle aanwezige vrouwenfiguren (dik, dun, klein, groot) met allerhande uitstralingen waar wij mannen dan weer volop van kunnen genieten. De andere generaties hebben hun eigen kledingontwerpers en bijhorende tijdgebonden outfits. Hierdoor is alles zo mooi herkenbaar en sta je als vader tijdens de opvoeding van je kind niet voor aap als je roept: ‘mennn, wat een lekker ding’ om vervolgens bij het zien van de voorzijde van het ‘lekkere ding’ naar je zoon te kijken die een blik heeft van: ‘Jezus, die ouwe lul hier bij me die spoort echt helemaal niet. Die heeft niet één, twee, maar wel drie klappen van de plaatselijke molen gehad. Als ik het daar van moet hebben wat vrouwen betreft kan ik beter op zoek naar een leuke jongen denk ik.’

 Het is allemaal niet zo moeilijk. Het is net als met de katholieke kerk en andere geloven: met bepaalde zaken hoef je NIET met je tijd mee te gaan. Bepaalde zaken behoren zo te zijn. Die heb je vroeger bedacht, zodat het ongrijpbare fenomeen ‘leven’ duidelijker wordt voor de mens. God is goed, de duivel is kwaad. Geen grijstinten, geen gelul. Seks voor het huwelijk is slecht en geslachtsgemeenschap is alleen maar om kindertjes te krijgen. Niks democratisch compromisgezeik over grijstinten in de samenleving. Het klinkt niet als de paus roept: ‘Seks voor het huwelijk mag, wij moeten tenslotte ook met onze tijd meegaan.’ ’Met condoom mag ook wel om ongewenste zwangerschappen en ziektes te voorkomen, want ja, vroeger hadden we nog geen condooms, dus kon de kerk ook niets anders zeggen.’ Nope, gewoon geen seks voor het huwelijk, lekker aan vasthouden, tijdloos preventief.

 En zo is het ook met de kleding: jonge dames in vlotte aantrekkelijke kleding, waar mannen kwijlend naar blijven staren, verloren in dromen van mogelijke huwelijken en toekomstige exen. Jonge dames van de achterkant kunnen bekijken en wachten tot de voorkant zich aandient en dan hun zoon aan kunnen kijken die in volle bewondering omhoog staart naar zijn vader. ‘Dat heb je goed gezien pa, dat is echt een lekker ding! Nu weet ik waar ik als ik groter ben op moet gaan letten. Dank je wel!’ Hun moeders of alles wat qua leeftijd daar boven over heen gaat gewoon in hun eigen zomerse, gedateerde, outfitjes lekker herkenbaar, die je dan standaard met het gepaste respect kan begroeten. Maar dat gedoe van ‘ik wil me eigentijds kleden’, ‘mijn moeder kan zich zo leuk vlot er uit laten zien, ik durf haar wel mee uit te nemen’, ‘Ze is mijn beste vriendin!’, dat gedoe moet gewoon ophouden. Als jongere heb je jongere vriendjes en vriendinnetjes en wil je niets met je ouders te maken hebben en interesseert het je geen reet hoe ze gekleed is want je zorgt er toch wel voor dat je niet met haar op straat gezien wordt.

 De kans dat je de verslindster van Hans en Grietje tegenkomt in een uitdagende eigentijdse outfit moet tot nul gereduceerd worden. Geen verrassingen op dat vlak behalve de verrassingen die de kleding designers bedoeld hebben. Een woest, heftig uitdagend uitziende dertiger moet ook in een uitdagende dertiger herkenbare outfit voorbij komen. Gaat ze zich kleden als twintiger of zestiger wordt het verwarrend en dat moet niet. Dan wordt het dagelijks leven te gecompliceerd. Er zijn al zoveel zaken om over na te denken (zin van het leven, waarom is er oorlog, als Mark Rutten nog vrijgezel is zal hij dan homoseksueel zijn, waarom was Eva Jinek bij Moskovic). Iedere vorm van onduidelijkheid maakt het moeilijker en ingewikkelder om over die andere zaken na te denken. Dan krijg je chaos in je hoofd en voor je het weet moet je in therapie en raak je in de stress omdat je niet weet welk psychisch leed nu wel of niet vergoed wordt.

 Kain ©